As ik noch bi di wier,
mien Pommerland,
heff ik woll wüsst,
wur schön du büst,
un heff nü freugt an Land un Strand,
n bruune Heid und witten Sand,
n Busch und Brook, an Haas un Reh
n an de wiede blne See.

As ik noch bi di wier,
mien Pommerland,
heff ik woll wast,
wur riek du büst
un heff nii in mien Harten freugt,
enn siet un wiet de Roggen bleugt,
wenn dörch dat Kum de Meigers gahn
un överall de Hocken stahn.

As ik noch bi di wier,
min Pommerland,
heff ik woll wüsst,
wur stolt du büst,
dat diene Minschen sik bewahrt
ehr eigen Spraak, ehr eigen Oort.
n wenn een in de Frömde seet,
e doch sien Pommem niet vergeet.

Nu, dat ik nich miehr bi di bün,
mien Pommerland, nu weet ik ierst,
wat du mi wierst;
nu geiht mi't ümmer dörch den Sinn,
wat ik so arm ahn Heimat bühn,
un deepe Not kümmt över m,
ach, künn ik doch torüch nah di,
mien Pommerland!